_

Έσβησε το πορφυρό

στο μενεξεδί του δειλινού

στα σύννεφα

που τα ταξίδευε στον ουρανό η ανεμοζάλη

Ατενίζοντας τον ουρανό

δε θέλω να κοιμηθώ

μη χάσω το σεργιάνι των αστεριών

Πέρασε ο καιρός που καρτερούσα το φεγγάρι

σαν έμπαινε κρυφά στην κάμαρά μου

σεντόνι έρωτα να σκεπάζει το κορμί μου

για να αποκοιμηθώ

Τώρα η γαλήνη ταξιδεύει την ψυχή

σε όνειρα λαμπαδιασμένα από τη φωτιά της νιότης

Η σιωπή τους ευωδία δυόσμου και δεντρολίβανου