"Κριτική προσέγγιση στη ποιητική συλλογή με τίτλο Του Ανέμου Δίλλημα"

Φίλε Πασχάλη,

Σ’ αντάμωσα μέσα στην ποίηση σου, όπου έχεις κρύψει μια θάλασσα συναισθημάτων που ποτέ δεν εφησυχάζει.
Εκεί είδα το αληθινό σου πρόσωπο, Γεμάτο ευαισθησίες και τρυφεράδα, να μετράει με στίχους ριγηλούς, τις ελπίδες και τις διαψεύσεις τους, να κρατάει την ανάμνησή της Αγάπης φεγγερή, κάνοντας μια εκ βαθέως εξομολόγηση.
Βλέπεις, ο Λόγος σκιαγραφεί μοναδικά το πορτραίτο μας και είναι καθρέφτης της ψυχής μας.
Αγκαλιά με την κυρά Ποίηση ξεκλειδώνεις τα όνειρα από τις κρύπτες τους κι αυτά έρχονται αλαφροπάτημα στο άγρυπνο προσκεφάλι μας, να μας μεθύσουν με υποσχέσεις.
Η φωνή σου είναι γνήσια, απροσποίητη και ειλικρινής,
Οι στίχοι σου βαθύτατα λυρικοί, με μουσική υπόκρουση, φέρουν τη σφραγίδα της δικής σου ευαισθησίας της δικής σου αίσθηση της ομορφιάς και της αρμονίας : << Στην ακροποταμιά περίμενα την ασημένια \ Και αγρυπνούσα στων μαγεμένων των ματιών σου νερά>> λες κάπου, κι αλλού : << Όσες αμείλικτες σταγόνες βροχής κι αν πέσουν \ Δεν θα μπορέσουν να μαραίνουν ποτέ \ Το θαλερό σου χαμόγελο>>
Ονειροπλάθεις φίλε μου σε μια ισοπεδωμένη και στείρα εποχή, γιατί είσαι μια περίπαθη ψυχή, που δεν θέλει παρά να προσφέρει την ομορφιά των συγκινήσεων, που αγωνίζεται να μας κοινωνήσει τα συναισθήματα που φορτίζουν, με σκοπό να λυτρωθεί και να λυτρώσει :
<< Είναι φορές \ Που ξεστομίζοντας τα μύχια της ψυχής σου \ Ανακαλύπτεις πως εσύ πονάς περισσότερο… \   Και ξανακουρνιάζεις στον εαυτό σου… \  μας εξομολογείσαι.
Ποιήματα ηδύποτα και πικρόστιφα μαζί, γεμάτα μνήμες ζωντανές που δονούνται από το πάθος της αλήθειας τους.
Σ’ αυτά καταθέτεις τα πιστεύω σου κι εναποθέτεις τις ελπίδες σου.
Αθεράπευτα ρομαντικός, αντλείς την έμπνευση από ένα χαμόγελο, μια τρυφερή ματιά, μια ανάμνηση, μια άσβεστη φλόγα.
Συνεχής η αναφορά σου στην αιώνια Γυναίκα, την αιώνια Μούσα…                 
<< Και στα μαλλιά της\  Δυό χρυσαφιές αχτίδες του ήλιου ξεχασμένες>>…   
<< Όταν έλειπε \ Δεν γέμιζε η πανσέληνος >>.
Έντονα διάχυτο στους στίχους σου το ερωτικό στοιχείο, δοσμένο θαρρείς με μια μουσική υπόκρουση θλίψης: << Έτσι πάντα θα σε σκέφτομαι \ Χέρι με χέρι \ Τη φωνή σου που ηχούσε αγάπη \ Την ευωδιά της αγκαλιά σου  \ Το αστείρευτο χαμόγελό σου>>…
Τα αιώνια αναπάντητα ερωτηματικά του έρωτα και της Μοναξιάς της ανθρώπινης ύπαρξης.
Ανιχνεύεις στα βάθη της ψυχής σου τα αισθήματα, τη ρευστότητα της ζωής, την πικρή γεύση της πραγματικότητας, που αλλοιώνει τη γλύκα του ονείρου: << Αλλάζω εποχή \ Θέλω να τσακίσω τις μνήμες μου >>.
Πολλές φορές οι θύμησες ματώνουν το είναι σου και η εγκατάλειψη πολλαπλασιάζει το μαρτύριο. Έρχονται κάποτε ώρες σκοτεινές και τότε ψάχνεις τις πρωινές σου ηλιαχτίδες να νιφτείς ελπίδες και κουράγιο, να διώξεις την καταχνιά με την προσμονή:  << Όσα και να έχεις ζήσει, πάντα θα μένει κάτι που δεν έζησες \ . Για αυτό περίμενε >>…      
Εύχομαι Πασχάλη, να συνεχίσεις να γράφεις. Να συνεχίσεις να μάχεσαι τη στείρα σιωπή,
ν’ αντιστέκεσαι στη φυλακή της ρουτίνας, στο συμβιβασμό, προτάσσοντας λάβαρο ιερό
τον Λόγο, Γιατί είσαι αληθινός ποιητής φίλε μου και μόνο μέσα από την ποίηση μπορείς
ν’ αντισταθείς στη φθορά της σύγχρονης εποχής.
Εύχομαι τη ζωή σου να συνοδεύσει τ’ όνειρά σου. Η μαγεία του, θα μεταβάλει την ανούσια καθημερινότητα σε στιγμές μοναδικές. Γιατί και τα πιο απλά και ταπεινά πράγματα, κλείνουν μέσα τους το άφθαρτο και το αιώνιο, που ο στοχασμός αποκαλύπτει.
Καλή επιτυχία στα μελλοντικά σου σχέδια, είμαι σίγουρη πως θα τα πραγματοποιήσεις !
Καλή χρονιά με υγεία και δημιουργία, αγάπη και ειρήνη σε σένα και στην οικογένειά σου.
Το μυστικό της ευτυχίας και της ολοκλήρωσης της ύπαρξής μας, εκεί βρίσκεται.
Και μην ξεχάσεις ποτέ Πασχάλη, πως είσαι Ποιητής. Μια μαγεμένη Ψυχή…     
       
 Με τα ειλικρινά μου αισθήματα
 Πόπη Αντωνίου –Σφαλαγκάκου
 Τ. Πρόεδρος ΕΛΒΕ